Van 15 januari tot 25 februari 2023 presenteert Galerie Michèle Schoonjans twee virtuoze kunstenaars van de instabiliteit.
Voor Mathieu Bonardet, de ascese van zwart en wit, de tastbare materie van grafiet die keer op keer op het papieroppervlak wordt aangebracht. Voor Tom Henderson, het weerkaatsen van de kleuren, de schittering van het metaal, en die vreemde kleine beweging die ons eraan herinnert dat kunst bovenal deel uitmaakt van het leven. Voor beiden het evenwicht en de onbalans, de soms onbeduidende maar altijd voelbare dikte van de vormen met een strenge maar langzaam evoluerende geometrie. Voor beide kunstenaars geldt dat het belang van schaduwen die met de volumes spelen, ons doet twijfelen aan onze lezing van het werk, omdat kleine ruimtes van een afstand ineens vreemd groot kunnen lijken. Het is natuurlijk een kwestie van perceptie en van perspectief, van belichting en afstand; als het licht ons niet gegeven was, zouden zij ongetwijfeld vanzelf de reflectie ervan vinden!
Sinds zijn afstuderen aan de Beaux-Arts de Paris in 2013 ontwikkelt Mathieu Bonardet een rigoureus oeuvre, of zoals hij het zelf zegt, een reductie, door het unieke gebruik van grafiet, dat een instrument op zich is geworden en dat een verlengstuk is geworden van zijn hand en soms zelfs van zijn hele lichaam , en onvermoeibaar in de herhaling van de lijn het wit van het papier bedekt. Er is geen ander effect, noch een verborgen variant dan deze energie, die zich inspant om blad na blad samen te stellen met vormen, die in de ruimte lijken te bloeien, volume materialiseren en een contrast vormen met het wit waaruit onze hedendaagse interieurs bestaan.,De beeldhouwkunst is al niet ver weg meer, het evenwicht van het object, zoals het is opgesteld, gaat verder dan de traditionele notie van de drager, en herinnert aan de relatie tussen het vlak en het oppervlak door het materiaal en de geïnduceerde beweging. De metaalachtige splinters die ontstaan door het aanbrengen van grafiet contrasteren soms met de matte afwerking, dat door het schuren wordt verkregen, wat de indruk van kracht verstrekt, die uitgaat van deze platen die bijna bladen zijn geworden, zwarte en bodemloze spiegels die voor ons zijn neergezet als mogelijke toegangen tot een onbekende metaverse, een gedeelde virtuele wereld waarbij virtual reality en de echte wereld samenkomen.
Tom Henderson, een Engelse kunstenaar die al meer dan tien jaar in Zuid-Frankrijk woont, verkent ook graag een gemengde taal die schilderkunst en beeldhouwkunst vermengt, door middel van een verscheidenheid aan materialen. De op deze expositie gepresenteerde muurwerken maken gebruik van spiegels, houten multiplex en gegoten acryl om verbazingwekkende structuren of platte sculpturen te creëren. In de serie Arclight, bijvoorbeeld, lijken de lijnen en gekleurde oppervlakken op te lossen in de ondoorzichtigheid van de drager, letterlijk te versmelten in het materiaal in een poging de blik van de kijker te absorberen en de dikte van de werken vloeibaar te maken en het beeldvlak te laten verdwijnen. De sokkels zijn, zonder echt mobiel te zijn, verbazingwekkend door hun ruimtelijkheid en hun vermogen zich te transformeren overeenkomstig het gezichtspunt van waaruit zij worden benaderd. Het zijn merkwaardige objecten die moeilijk te identificeren zijn en die, ondanks hun voor de hand liggende vormen, zich steeds van hun drager lijken te willen losmaken, zich lijken te bewegen, zich lijken te vervormen om in nieuwe gedaanten aan ons te verschijnen. En het is juist in de interactie met de toeschouwer, in zijn beweging, dat de ware aard van deze schijnbaar stille schilderijen wordt onthuld.
Als een theater van illusies en verrassingen kruisen en vullen de werken van deze twee onderzoekers en experimenteerders met materie elkaar aan, zowel in hun formele obsessie met vierhoekige vormen als in hun relatie met de notie van evenwicht en kanteling, tot op het precieze moment van de installatie van hun werken. Door hun dialoog met de lijn, of men zou zelfs kunnen zeggen acrobaten van de lijn, die zij hier op gang brengen, opent de deuren naar een nieuwe wereld, een universum waar de tekening samensmelt met de beeldhouwkunst, en het maakt niet uit wat het kleurenspectrum of de diepte van het zwart is, zolang wij ons er maar door bedwelmd voelen!
Jean-Marc Dimanche (Kunst criticus, curator)