Mijn vader hield samen met nog anderen halt in een Vlaams dorp, bij een jong gezin: een koppel en een dochtertje van vijf jaar oud. Het meisje bleef voortdurend in zijn buurt. Ze noemden haar het "Meisje van het bataljon". Ze bleef maar tegen mijn vader zeggen "Ik wil niet dat ze je doodschieten".
Monique Callier, een 90-jarige Elsenaar, doet het verhaal van haar vader Omer. Na de getuigenoproep van de gemeente Elsene voor de herdenkingen van '14-'18, ordende ze de familiedocumenten. Tientallen foto's en teksten, opgediept uit schuiven vol herinneringen, hebben een eeuw doorstaan. Het persoonlijke verhaal dat ze vertellen - dat van een Elsense gepassioneerd door het verleden van haar familie en haar land - is rechtstreeks verbonden met de Eerste Wereldoorlog.
Deze brochure is ook het relaas van de broers Watteyne die naar het front trekken (waarvan Charles links op de coverfoto staat) en het dagboek van de jonge Rémy Collard. De adolescent beschrijft prachtig het dagelijkse leven in het bezette Elsene. We luisteren ook mee naar de debatten tijdens de gemeenteraden in Elsene tussen 1914 en 1918 en ontdekken welke belangrijke rol de lokale besturen gespeeld hebben in tijden van oorlog.
Het zijn uitzonderlijke getuigenissen voor de gemeente, haar inwoners en de toekomstige generaties.
Laatste verandering: 2014-10-28 11:41:05
