"Het is vroeg in de ochtend wanneer ik de radio aanzet en een voor mij onbekende schilderes hoor praten: Anne Pesce. Ze zegt dat ze elke dag om 5.15 uur (precies het moment dat ze die dag spreekt op France Inter) gaat fietsen op de Col de Vence, goed voor zo'n 30 km en een fysieke inspanning van twee uur. "Het is een spirituele, meditatieve ascese die me inspireert voor het schilderen", zegt ze. "Een repetitief, geritualiseerd moment dat me in een meditatie brengt zodat ik alle atmosferische en meteorologische verschijnselen op mijn lichaam voel. Wanneer ik later terugkeer naar mijn atelier, roep ik al die gewaarwordingen weer op om ze over te brengen op het doek." Fragment uit een uitzending van Véronique Olmi. Anne Pesce werd in 1963 geboren in Pantin in Frankrijk en studeerde af aan de Ecole Nationale Supérieure d’Arts de Paris Cergy (ENSAPC). De kunstenares-schilderes, die woont en werkt in Vence, in het zuiden van Frankrijk, experimenteert in haar werk met levendige vormen en kleuren. Ze licht toe: "De horizontale, verticale en schuine vlakken in mijn schilderijen zijn geen compositiestructuren maar wel de volgorde van mijn verplaatsing in de ruimte." Die schilderkunst, die zich als een golf over het doek verspreidt, is voor de kunstenares de vrucht van een ritualisering van het dagelijkse leven waaruit de onweerstaanbare nood om te schilderen voortvloeit. Tijdens haar dagelijkse, urenlange fietstochten in de weelderige natuur in de regio van Vence gebeurt er met Anne Pesco wat filosoof Bertrand Cochard omschrijft als: "het absorberen van de gevoelige informatie die de omgeving op ons overbrengt: variaties in het licht, de bijtende koude op de huid, het landschap dat voorbijglijdt (...), de alomtegenwoordige hellingen en de inspanning in de klim, de zee die vluchtig verschijnt en weer verdwijnt ..." Een lijfelijk contact met de immer veranderende werkelijkheid, die materiële sporen nalaat die dan door de schilderijen worden vertolkt zodra de fietstocht achter de rug is. Via – of liever dankzij – de fiets neemt Anne Pesce de wereld in zich op. Ze maakt daarbij gebruik van onverwachte lichamelijke middelen, om ons door het prisma van het schilderij een werkelijkheid te laten ervaren waarvoor we zelf niet meer de moeite nemen om die te zien en te voelen, een realiteit die enkel de artistieke wereld vandaag lijkt te kunnen onthullen. "Ik hoop dat de mensen gaan inzien dat hun reacties op mijn schilderijen abstract zijn en dat hun wereld groter is dan ze denken", legt ze uit. Zoals Cézanne vóór haar, aan wie zij zegt "de waarheid in de schilderkunst" te danken te hebben, stelt de kunstenares ons open voor de wereld op een manier die ons één maakt met de transcendentie van de werkelijkheid zoals enkel de abstractie dat toelaat. Haar doeken bestaan uit primaire kleuren (zwart, blauw, rood, geel) en geometrische vormen (lijnen, cirkels) die zijn geschikt in die vanzelfsprekende gevoelswaarheid die zij, als waardige leerlinge van de meester uit de Provence, tot stand brengt nadat ze de werkelijkheid voldoende heeft geobserveerd, of "nadat zij haar lichaam voldoende heeft overgeleverd aan de beproeving van de wereld", zoals Bertrand Cochard het omschrijft. Anne Pesce gaat daar dieper op in: "In mijn schilderijen. Klankkleuren, timbres en boventonen, tonaliteit en waarden. Het doek aanraken met mijn penselen of lijnen trekken door op de tubes te knijpen, een wrijving die de exacte transcriptie is van de geluidsscore van de dikte van de lucht op het moment van mijn 'bergrace': mijn schilderbewegingen reageren op de aanvallen van de resonerende gekleurde massa's die mij treffen, zo luid zijn hun frequenties. Ze vallen aan en verspreiden zich. De afstand tussen mijn aanrakingen is een nabijheid die zich laat meten door de aantrekkingskracht van de gekleurde massa's. Mijn gebaren zijn nooit motieven maar de verrassing van een moment in mijn omgeving.Praktische infoVIDE Erreur : le mois doit être entre 1 et 12
