Een van de basisbegrippen in het werk van Thorsten Brinkmann is het principe van omkering, herwaardering en herinterpretatie van de dingen. Ook zijn nieuwe werken stellen weer de vraag naar de waarheid van de wereld der dingen. Zijn die wat ze lijken, of zijn ze altijd ook iets anders?
Penselen worden cactussen, planken verre horizonten, schelpen worden wolken. Niets is wat het lijkt, en toch is alles wat het is. In Brinkmanns nieuwe werk keren de betekenissen van de dingen zich tegen zichzelf. Maar tegelijkertijd zijn ze wat ze zijn of wat ze waren. Gevonden voorwerpen, bezinksels van onze cultuur van elke dag, krijgen op surrealistische, romantische en dadaïstische wijze een nieuwe betekenis. De dingen lijken de betekenis van waarheid en waarde steeds opnieuw in vraag te stellen.
Deze beelden van verlangen wortelen heel erg in de traditie van de romantiek, die het alledaagse leven probeerde te romantiseren. Je zou ze ook “Seescapes” of “Zie-gezichten” kunnen noemen, waarbij je de betekenis ontleent aan “seascapes” (“zeegezichten”), maar met een vette knipoog naar “ to see” of “zien”. Want dit is uiteindelijk de vraag die eruit oprijst : is het wat we erin zien of is het wat het is? Een schelp is niet alleen een schelp; het is ook een wolk. Altijd.
Thorsten Brinkmann (°1971) leeft en werkt in Hamburg.
Hij studeerde aan de Hochschule für Bildende Künste Hamburg, bij Prof. Bernhard Johannes Blume en Prof. Franz Erhard Walther.
Zijn werk is vertegenwoordigd in gerenommeerde collecties zoals: Museum der Moderne, Salzburg; Hamburger Kunsthalle; Kunsthalle zu Kiel; Fotomuseum Winterthur; Gemeente Museum Den Haag; LWL Münster; Museo Nacional de San Carlos; Falckenberg Collection, Hamburg; Hamburger Museum of Modern Art, Hamburg; Landesmuseum für Kunst und Kulturgeschichte, Münster; Kunsthalle Bremerhaven; Städtische Galerie Delmenhorst; Mont Blanc Collection.